Audio-vizuelno prevođenje odnosi se na prevođenje verbalnih aspekata audio-vizuelnih sadržaja kao što su filmovi, serije, televizijske emisije, video zapisi objavljeni na različitim veb-sajtovima i sl. Ovaj vid prevođenja sa sobom nosi dodatne izazove pored svih onih sa kojima se prevodioci susreću u prevođenju uopšte. Naime, u ovakvim sadržajima tekst koji se prevodi nije samostalan i nezavistan, već predstavlja deo jedne veće celine i tako se mora i tretirati. Dok je zadatak prevodioca da prenese verbalni sadržaj s jednog jezika na drugi, vizuelni sadržaj ove celine ostaje potpuno isti kao u originalu.
Sinhronizacija i titlovanje
Postoje dva načina prenošenja verbalnog sadržaja u okviru audio-vizuelnog prevođenja: sinhronizacija i titlovanje. Sinhronizacija predstavlja proizvodnju teksta u usmenom obliku na osnovu prevedenog pisanog transkripta usmenog teksta na izvornom jeziku. Ovaj oblik prevođenja nameće obavezu da se ciljni tekst što više odudara sa izvornim kako u smislu dužine reči i rečenica, tako i u pokretima usta govornika koji ne bi trebalo da previše odstupaju od teksta koji gledalac čuje. Drugi način jeste titlovanje, koje je sa izuzetkom novijih dečjih filmova, u našoj zemlji daleko zastupljeniji oblik prenošenja verbalnog sadržaja. Međutim, ovaj vid prevođenja teksta ostavlja prevodiocu mnoga ograničenja, kako kvantitativna, koja zavise od prostornih i vremenskih faktora tehničke prirode, tako i kvalitativna, koja se odnose na vizuelni kontekst u kom se tekst javlja. Neka od kvantitativnih ograničenja kojih se prevodilac mora pridržavati su sledeća:
- jedan red prevoda (tj. titla) ne bi trebalo da ima više od 37 karaktera;
- u isto vreme ne bi trebalo da više od dva reda prevoda budu prikazani na ekranu;
- prelazak u novi red trebalo bi da se nalazi na mestu pauze u govoru, a idealno na kraju rečenice;
- jedna instanca prevoda trebalo bi da se zadrži na ekranu najmanje 1,5 sekundi;
- pojavljivanje i nestajanje prevoda trebalo bi da bude sinhronizovano sa izgovaranjem odgovarajućih delova teksta na izvornom jeziku.
U skladu sa ovim ograničenjima, prevodilac je često primoran da unese određene promene u tekst. I te promene mogu biti kvantitativne, koje se odnose na ojednostavljivanje vokabulara, sintakse, spajanje kratkih dijaloga i izostavljanje delova teksta za koje prevodilac proceni da nisu relevantni, i kvalitativne, koje obuhvataju svođenje jezika na jasan standardni jezik koji utiče na karakterizaciju likova i opšti utisak koji neki dijalog ostavlja.
Sva ova i mnoga druga pravila moraju se poštovati kako bi se krajnjem korisniku, odnosno gledaocu, omogućilo da nesmetano prati radnju i istovremeno čita prevod koji upotpunjuje ukupan audio-vizuelni sadržaj i kako bi se kreirao odgovarajući doživljaj koji gledalac ima dok gleda dati sadržaj. Nažalost, upravo zbog prisutnosti izvornog teksta u vidu auditivnog sadržaja, gledaoci ponekad imaju običaj da kritikuju prevod i prevodioca upravo zbog toga što nisu svesni svih navedenih ograničenja koji prevodiocu otežavaju posao.